Recensie: Euforie-Christiaan Weijts

Euforie Weijts
Christiaan Weijts schreef Euforie. De schrijver heeft op dezelfde school (Stedelijk Gymnasium, Leiden) gezeten als ik. Sterker nog, een jaar boven mij. Weijts schrijft in Euforie zeer gedetailleerd over zijn schooltijd. Over het winterkamp, Romereis en de kerstactie. Over de kroegen die op dat moment “in” waren (Harmonie, Droomfabriek, Annies verjaardag). Over de alto’s en kakkers die de school in groepen splitsten. Tot aan het nummer dat tijdens de kerstactie door de schoolband gespeeld werd. (Nirvana’s Smells like teen spirit). Alles op waarheid gebaseerd. Zelfs het trieste overlijden van een leerlinge komt als piepkleine gebeurtenis terug in het boek. De namen van de docenten zijn ietwat verbasterd maar voor een oud-leerling makkelijk te herleiden. Bijvoorbeeld:

  • Zwaard-Zweep (Docent Frans)
  • Stam-Bast (Docent Klassieke Talen)
  • Kanselaar-Kantebeen (Docent Lichamelijke Opvoeding)
  • Lézar-Desar (Conrector)

Voor iemand die de school en de stad goed kent is deze herkenbaarheid erg leuk. Hierdoor wordt een bijzondere tijd herleefd. Maar dit zijn slechts extraatjes. Zonder deze herkenning is het boek nog steeds de moeite waard.
Euforie gaat over een architect, Johannes Vermeer, wiens hulp tijdens een bomaanslag in een Haagse tunnel wordt ingeroepen. Het kantoor van Johannes dingt mee naar de gunning van de herbouw van de rampplek waar hij, direct na de aanslag, gewonden heeft afgevoerd. Het verhaal switcht tussen zijn middelbare schooltijd en zijn werkzame leven als architect. Isa, een meid op wie Johannes op het Stedelijk Gymnasium hopeloos verliefd was, komt hij tegen tijdens de ontwerpperiode van het bouwproject. Johannes leeft op dat moment in onmin met zijn vrouw Celine en krijgt direct weer gevoelens voor Isa. Enfin, hij werkt zich hierdoor in allerlei nesten. Meer ga ik niet verklappen.

Een minpunt van het boek is dat de krux niet te begrijpen is. Johannes wil iets verborgen houden voor zijn omgeving. Dit heeft veel verregaande consequenties in zijn leven en is de sleutel van het boek. Maar de reden dat hij het verborgen houdt is mij volkomen onduidelijk. Dat maakt het moeilijk om begrip op te brengen voor het handelen van de hoofdpersoon.

Daarnaast neemt de schrijver de lezer af en toe bij de hand door een alinea met “Kom mee” te beginnen. Echt een zinloze toevoeging waarvan ik het nut niet snap.

3,5/5

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *